Στην Ελλάδα ζούμε

Στην Ελλάδα ζούμε, δεν μπορείς να έχεις πολλές απαιτήσεις!

Και ο Ίταλο Καλβίνο μου έρχεται πάλι στο μυαλό:
«Η κόλαση των ζωντανών δεν είναι κάτι που θα υπάρξει. Αν υπάρχει μία, είναι αυτή που βρίσκεται ήδη εδώ, η κόλαση που κατοικούμε κάθε μέρα, που φτιάχνουμε με το να ζούμε μαζί. Δύο τρόποι υπάρχουν για να γλιτώσεις από το μαρτύριο της. Ο πρώτος είναι εύκολος σε πολλούς: δέξου την κόλαση και γίνε μέρος της έτσι που να μην τη βλέπεις πια. Ο δεύτερος είναι επικίνδυνος και απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση και γνώση: ψάξε και μάθε ν’ αναγνωρίζεις ποιος και τι, στη μέση της κόλασης, δεν είναι κόλαση, κι αυτά κάνε να διαρκέσουν, δώσ’ τους χώρο».

Στην Ελλάδα ζούμε, δεν μπορείς να έχεις πολλές απαιτήσεις!

Και ένας κόμπος μου ανεβαίνει στο λαιμό, γιατί αυτή η διαβολεμένη φράση είναι μέρος της κόλασης που περιγράφει ο Καλβίνο και παρ’ όλα αυτά βγαίνει ξανά και ξανά από τα στόματα ανθρώπων που εκτιμώ. Αν, όμως, ο καθένας από μας ζούσε με βάση αυτή τη φράση, τότε ετούτη εδώ η χώρα δεν θα ‘κανε ούτε ένα βήμα μπροστά. Και εδώ που τα λέμε και το ένα που κάνει χάνει την αξία του γιατί έπονται δέκα βήματα πίσω. Αυτή η στάση ζωής είναι που μας καταρρακώνει σαν έθνος, αυτή η έλλειψη αυτογνωσίας, αυτός ο κομπλεξισμός που δεν μας επιτρέπει να κάνουμε υγιή αυτοκριτική και να αλλάξουμε, να βελτιωθούμε. Δεν είμαστε τέλειοι. Είμαστε ατελείς. Και δυστυχώς απ’ τους πιο ατελείς ανάμεσα στους Ευρωπαίους. Καιρός να το παραδεχτούμε. Γιατί όσο στην Ελλάδα δεν μπορούμε να έχουμε απαιτήσεις (από τους εαυτούς μας καταρχήν), τόσο εκείνη, και εμείς μαζί, θα βαδίζουμε προς τα πίσω.

Επαναλάβετε μετά από εμένα: «ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΕΧΤΩ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΩ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΑΘΩ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΩ ΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΤΙ, ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΛΑΣΗ, ΚΙ ΑΥΤΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΝΑ ΔΙΑΡΚΟΥΝ ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΑ ΝΑ ΔΙΝΩ ΧΩΡΟ!!!»

War of the Worlds

Why is it that aliens are always (with the exception of E.T.) portrayed as evil creatures and always feared and despised? Why is it we always expect the worst of them? How can we be so certain that aliens are not in fact far better than us? How can we know that they don’t live in perfect societies where they don’t kill each other in the name of God, or money. It seems to me we simply want some sort of scapegoat to turn our attention away from our own evil nature. In fact, how can we be certain that we are not the most evil planet of the Universe? How do we know that if aliens ever do visit they won’t simply want to help us become better? Why should they necessarily want to destroy us? And what’s with the looks, man…Why is it that they should look all freaky and pale (or green!!)? For once I would like to see a film where aliens visit and they look totally gorgeous and they are kind and want to help us improve our societies. I mean really, what is it with this superiority complex of ours? A little modesty would not harm us. And by the way, we should not be needing aliens to mirror our evil nature back to us. We should be doing this ourselves. If self awareness and self improvement are not our goals, then what the hell are we doing here? Honestly, I’m thinking of moving back to where I came from…

(I just hope the American government does not locate this blog and has me arrested for espionage...even though, come to think of it, that would be kind of exciting!)

Πατήστε 6ο

Το λεωφορείο ανεβαίνει την Αλεξάνδρας. Λίγο πριν φτάσει στη Γ.Α.Δ.Α., εκείνη αποστρέφει το βλέμμα. Από μέσα της κάνει μια μικρή προσευχή: ποτέ μην τύχει και βρεθεί εκεί μέσα. Την προσευχή, όμως, κανείς δεν την ακούει.

Στην καρδιά του πιο σουρεαλιστικού οικοδομικού τετραγώνου, με τα Προσφυγικά εκ δεξιών, τη Γ.Α.Δ.Α. εξ αριστερών και το Παναθηναϊκό Στάδιο απέναντί του, στέκει το πιο πολυσύχναστο οικοδόμημα της Ελλάδας.

Εδώ οι ένοικοι τις πρώτες μέρες της διαμονής τους μένουν κλεισμένοι στα δωμάτιά τους, χαμένοι ανάμεσα σε δύο κόσμους, προσπαθώντας να καταλάβουν το γιατί. Όταν αναγκάζονται να βγουν στους διαδρόμους για το υποχρεωτικό σουλάτσο, περπατούν με σκυφτό το κεφάλι από φόβο μήπως δουν κάποιον γνωστό. Μήνα με το μήνα, όμως, πολλές από τις πόρτες των δωματίων ανοίγουν. Ίσως οι ένοικοί τους να μην θέλουν πια να κρύψουν τίποτα. Ίσως ανοίγοντας τις πόρτες να ανοίγουν και τις καρδίες τους.

Εδώ ο πόνος, άλλωστε, δύσκολα κρύβεται πίσω από τις κλεισμένες λαχανιές πόρτες. Ξεγλιστρά μέσα από τα κενά που αφήνουν οι προκάτ τοίχοι, δραπετεύει μαζί με τους δίσκους του φαγητού, ξεπηδά μέσα από τις λακωνικές και ακατάληπτες κουβέντες των ιατρών και των νοσοκόμων. Εδώ ο πόνος είναι βαθιά χαραγμένος στα μάτια των συγγενών, που με χαρτιά και βιβλιάρια στα χέρια μηχανικά πλέον ανεβοκατεβαίνουν στους ορόφους, αναζητώντας εισιτήρια και εξιτήρια, πράσινες και στρογγυλές σφραγίδες...

- Σε ποιον όροφο είναι το δωμάτιο;
- Στον 6ο. Θα περιμένετε τη νοσοκόμα να σας συνοδεύσει γιατί θα χαθείτε.
- Μην ανησυχείτε, έρχομαι συχνά εδώ…

Στο δωμάτιο στο τέλος του διαδρόμου η μαμά μου ετοιμάζεται για την τελευταία της διαμονή.

Στο διπλανό δωμάτιο, ακούω να λένε, ένας πατέρας κρατούσε το χέρι της κόρης του μέχρι τις πρωινές ώρες όταν εκείνη έφυγε για πάντα - ήταν μόλις 25 χρονών. Τώρα στο ίδιο κρεβάτι είναι ξαπλωμένος ένας πενηντάχρονος άντρας. Μια νεαρή γυναίκα του κρατά σφιχτά το χέρι. Είναι η κόρη του. Δεν βρίσκει τις σωστές λέξεις να του πει. Εκείνος, όμως, δεν έχει ανάγκη από λέξεις, γιατί όλα όσα θα ήθελε να του πει είναι ζωγραφισμένα στο πρόσωπό της...

Dream Sequence

Last night I dreamt that I was chased by the police again. I was in a classroom with windows all over. Suddenly two individuals with machine guns appear at the open windows and start firing at the students. Two students were killed and for some bizarre reason I, and two other girls, were considered suspects, even though we were also in the classroom. I remember I run away and avoided returning to my house. I remember it was dark and I was running on a beach with rocks somewhere trying to find a place to sleep for the night. It was cold and two friends were trying to console me. The police had issued a search warrant. The other two girls were already arrested in order to testify. The next day I returned home and I was watching TV waiting for my arrest, when the police come at the house to drop off one of the other girls. I remember the policeman asking, “I don’t suppose she’s in the house hiding” and I answered “Yes, I am here waiting”. I was asked why I had run away and I remember answering that I was not ready to spend a night in jail; that I was in shock and I wanted to spend time alone and collect my thoughts. I was given time to pack some things. I remember opening a white locker type of closet and trying to find some clothes. I was so confused I could not find what I was looking for. I was then taken to the police station where I was questioned about that day. I was asked what I remembered. Only in flashback did I dream of what had happened. I remembered me rushing out of the classroom while bullets where flying over my head and running down a corridor, my knees loose from fear, grabbing myself from a chair to reduce my speed and then collapsing on the floor crying so hard I could hear my crying in my sleep. I was asked if I remembered the faces of the killers and it turned out I remembered so clear. These two guys were part of some sort of group, of which I was a member too. I was shown photos of other suspects, members of that group, and I was shown a video from an informal meeting and I saw me there. That’s why I was a suspect; because I was a member of that group. Those two guys, however, were not the leaders, and I remember thinking they were so innocent that they could never have killed anyone. Yet it was them. I remember being led through corridors, handcuffed, people watching me, me feeling so important in my innocence, for I was innocent, so tired, so shocked, but so relieved that I was alive. It felt as If nothing could ever be the same again and that some veil of sadness would forever cover my face.

Τα Αγρίμια

Αγρίμια θα συναντήσεις πολλά. Κουλουριασμένα πίσω από τα δέντρα, θα παρακολουθούν την κάθε σου κίνηση και αθόρυβα θα την καταγράφουν με το ανεξίτηλο μελάνι τους. Σαν πέσει η νύχτα, τα μάτια τους θα αστράψουνε μες στο σκοτάδι και με τα ουρλιαχτά τους θα σκίσουνε την ησυχία προσπαθώντας να σε τρομάξουν. Αν όμως δεν τα φοβηθείς και δείξεις τόλμη, θα ακούσεις γνώριμες τραγουδιστές φωνές να βγαίνουν απ’ τα λαρύγγια τους. Αυτά δεν είναι συνηθισμένα αγρίμια. Είναι άνθρωποι που δεν είχαν το θάρρος να βγουν από νωρίς στο φως και έμαθαν να ζούνε στο σκοτάδι.

Τα αγρίμια τούτα μην κάνεις το λάθος και τα πλησιάσεις απότομα, γιατί θα το βάλουνε στα πόδια και θα εξαφανιστούν ίσως για πάντα μέσα στις φυλλωσιές των δέντρων. Αν θελήσεις να γνωρίσεις την ανθρώπινη μορφή τους, τότε κάτσε να ξαποστάσεις στη σκιά ενός δέντρου και περίμενε να κάνουν εκείνα την πρώτη κίνηση. Αν φανείς φιλικός και αληθινός, εκείνα σιγά-σιγά θα βγουν από τις κρυψώνες τους και θα ‘ρθουν να σε συναντήσουν.

Με τα γόνατα τους στο στήθος θα καθίσουν στη σκιά ενός αντικρινού δέντρου και θα σε περιεργάζονται. Μην φοβηθείς τα μάτια τους που θα προσπαθούν να καθρεφτιστούν μες στα δικά σου. Μπορεί να μοιάζουν με λόγχες που μπήγονται στις ίριδες. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι στόματα που προσπαθούν να ξεδιψάσουν.

Μέρα με τη μέρα τα αγρίμια θα έρχονται κοντύτερα. Μην νομίσεις, όμως, πως ημέρωσαν και χαλάσεις την αρμονία με τις κινήσεις σου, γιατί αυτά θα κάνουν πίσω. Αν τα δεις να χάνονται μέσα στο δάσος, μην απορήσεις. Αν υπάρχει κάτι που φοβούνται είναι η ίδια τους η υπόσταση. Είναι μήπως ξαφνικά διαπιστώσουν πως είναι άνθρωποι. Μήπως ξαφνικά νιώσουν πως ημέρωσαν.

Γι’ αυτό μην νομίσεις πως σε εγκατέλειψαν. Καθώς θ’ αρχίσει να χαράζει, θα τα δεις να γυρίζουν πίσω έτοιμα να σ’ αφήσουν να τα πλησιάσεις. Αν τυχόν, όμως δεν σε βρουν εκεί, τότε λαβωμένα θα συρθούν πίσω στις κρυψώνες τους γλείφοντας τις πληγές τους για να γιάνουν.

Danish Courtesy

EXT. AMAGER – DAY

Spanish girl hastily locks the front door of her house and rides her bike without realizing that the rear tire is a bit flat.

CUT TO:

EXT. AMAGER BICYCLE LANES – DAY

Spanish girl is driving her bike with great speed, still not aware of the flat tire, when suddenly gravel causes her bicycle to slip. She falls from the bicycle and lands on her back. She lies there not being able to breathe properly. A Danish guy in his twenties stops immediately because she’s blocking his way on the bicycle lane.

GUY
erstgfhsfksjhgsd?

She’s thinking “What the hell is he saying? I don’t think I can actually try and speak Danish right now”

GUY
erstgfhsfksjhgsd?

SPANISH GIRL
(out of breath and with a faint voice)
I don’t speak Danish

GUY
Did you hurt yourself?

SPANISH GIRL
I don’t know yet…

GUY
(frantically pointing at his wrist watch)
Yeah, yeah, but hurry up! I have to go to work!

The Spanish girl lies there dumbfounded.

Actual ending: He yanks her by the hands and helps her to her feet.

Alternative ending:

SPANISH GIRL
Well OK, give me a pen and paper and I will write you a note for your boss

He gives her a pen and notebook. While still on her back, she writes: “Per Knudsen was late for work because he was helping a Spanish girl that fell from her bike.”

courtesy of I.G.V.