Το λεωφορείο ανεβαίνει την Αλεξάνδρας. Λίγο πριν φτάσει στη Γ.Α.Δ.Α., εκείνη αποστρέφει το βλέμμα. Από μέσα της κάνει μια μικρή προσευχή: ποτέ μην τύχει και βρεθεί εκεί μέσα. Την προσευχή, όμως, κανείς δεν την ακούει.
Στην καρδιά του πιο σουρεαλιστικού οικοδομικού τετραγώνου, με τα Προσφυγικά εκ δεξιών, τη Γ.Α.Δ.Α. εξ αριστερών και το Παναθηναϊκό Στάδιο απέναντί του, στέκει το πιο πολυσύχναστο οικοδόμημα της Ελλάδας.
Εδώ οι ένοικοι τις πρώτες μέρες της διαμονής τους μένουν κλεισμένοι στα δωμάτιά τους, χαμένοι ανάμεσα σε δύο κόσμους, προσπαθώντας να καταλάβουν το γιατί. Όταν αναγκάζονται να βγουν στους διαδρόμους για το υποχρεωτικό σουλάτσο, περπατούν με σκυφτό το κεφάλι από φόβο μήπως δουν κάποιον γνωστό. Μήνα με το μήνα, όμως, πολλές από τις πόρτες των δωματίων ανοίγουν. Ίσως οι ένοικοί τους να μην θέλουν πια να κρύψουν τίποτα. Ίσως ανοίγοντας τις πόρτες να ανοίγουν και τις καρδίες τους.
Εδώ ο πόνος, άλλωστε, δύσκολα κρύβεται πίσω από τις κλεισμένες λαχανιές πόρτες. Ξεγλιστρά μέσα από τα κενά που αφήνουν οι προκάτ τοίχοι, δραπετεύει μαζί με τους δίσκους του φαγητού, ξεπηδά μέσα από τις λακωνικές και ακατάληπτες κουβέντες των ιατρών και των νοσοκόμων. Εδώ ο πόνος είναι βαθιά χαραγμένος στα μάτια των συγγενών, που με χαρτιά και βιβλιάρια στα χέρια μηχανικά πλέον ανεβοκατεβαίνουν στους ορόφους, αναζητώντας εισιτήρια και εξιτήρια, πράσινες και στρογγυλές σφραγίδες...
- Σε ποιον όροφο είναι το δωμάτιο;
- Στον 6ο. Θα περιμένετε τη νοσοκόμα να σας συνοδεύσει γιατί θα χαθείτε.
- Μην ανησυχείτε, έρχομαι συχνά εδώ…
Στο δωμάτιο στο τέλος του διαδρόμου η μαμά μου ετοιμάζεται για την τελευταία της διαμονή.
Στο διπλανό δωμάτιο, ακούω να λένε, ένας πατέρας κρατούσε το χέρι της κόρης του μέχρι τις πρωινές ώρες όταν εκείνη έφυγε για πάντα - ήταν μόλις 25 χρονών. Τώρα στο ίδιο κρεβάτι είναι ξαπλωμένος ένας πενηντάχρονος άντρας. Μια νεαρή γυναίκα του κρατά σφιχτά το χέρι. Είναι η κόρη του. Δεν βρίσκει τις σωστές λέξεις να του πει. Εκείνος, όμως, δεν έχει ανάγκη από λέξεις, γιατί όλα όσα θα ήθελε να του πει είναι ζωγραφισμένα στο πρόσωπό της...
Στην καρδιά του πιο σουρεαλιστικού οικοδομικού τετραγώνου, με τα Προσφυγικά εκ δεξιών, τη Γ.Α.Δ.Α. εξ αριστερών και το Παναθηναϊκό Στάδιο απέναντί του, στέκει το πιο πολυσύχναστο οικοδόμημα της Ελλάδας.
Εδώ οι ένοικοι τις πρώτες μέρες της διαμονής τους μένουν κλεισμένοι στα δωμάτιά τους, χαμένοι ανάμεσα σε δύο κόσμους, προσπαθώντας να καταλάβουν το γιατί. Όταν αναγκάζονται να βγουν στους διαδρόμους για το υποχρεωτικό σουλάτσο, περπατούν με σκυφτό το κεφάλι από φόβο μήπως δουν κάποιον γνωστό. Μήνα με το μήνα, όμως, πολλές από τις πόρτες των δωματίων ανοίγουν. Ίσως οι ένοικοί τους να μην θέλουν πια να κρύψουν τίποτα. Ίσως ανοίγοντας τις πόρτες να ανοίγουν και τις καρδίες τους.
Εδώ ο πόνος, άλλωστε, δύσκολα κρύβεται πίσω από τις κλεισμένες λαχανιές πόρτες. Ξεγλιστρά μέσα από τα κενά που αφήνουν οι προκάτ τοίχοι, δραπετεύει μαζί με τους δίσκους του φαγητού, ξεπηδά μέσα από τις λακωνικές και ακατάληπτες κουβέντες των ιατρών και των νοσοκόμων. Εδώ ο πόνος είναι βαθιά χαραγμένος στα μάτια των συγγενών, που με χαρτιά και βιβλιάρια στα χέρια μηχανικά πλέον ανεβοκατεβαίνουν στους ορόφους, αναζητώντας εισιτήρια και εξιτήρια, πράσινες και στρογγυλές σφραγίδες...
- Σε ποιον όροφο είναι το δωμάτιο;
- Στον 6ο. Θα περιμένετε τη νοσοκόμα να σας συνοδεύσει γιατί θα χαθείτε.
- Μην ανησυχείτε, έρχομαι συχνά εδώ…
Στο δωμάτιο στο τέλος του διαδρόμου η μαμά μου ετοιμάζεται για την τελευταία της διαμονή.
Στο διπλανό δωμάτιο, ακούω να λένε, ένας πατέρας κρατούσε το χέρι της κόρης του μέχρι τις πρωινές ώρες όταν εκείνη έφυγε για πάντα - ήταν μόλις 25 χρονών. Τώρα στο ίδιο κρεβάτι είναι ξαπλωμένος ένας πενηντάχρονος άντρας. Μια νεαρή γυναίκα του κρατά σφιχτά το χέρι. Είναι η κόρη του. Δεν βρίσκει τις σωστές λέξεις να του πει. Εκείνος, όμως, δεν έχει ανάγκη από λέξεις, γιατί όλα όσα θα ήθελε να του πει είναι ζωγραφισμένα στο πρόσωπό της...
