Στην Ελλάδα ζούμε, δεν μπορείς να έχεις πολλές απαιτήσεις!
Και ο Ίταλο Καλβίνο μου έρχεται πάλι στο μυαλό:
«Η κόλαση των ζωντανών δεν είναι κάτι που θα υπάρξει. Αν υπάρχει μία, είναι αυτή που βρίσκεται ήδη εδώ, η κόλαση που κατοικούμε κάθε μέρα, που φτιάχνουμε με το να ζούμε μαζί. Δύο τρόποι υπάρχουν για να γλιτώσεις από το μαρτύριο της. Ο πρώτος είναι εύκολος σε πολλούς: δέξου την κόλαση και γίνε μέρος της έτσι που να μην τη βλέπεις πια. Ο δεύτερος είναι επικίνδυνος και απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση και γνώση: ψάξε και μάθε ν’ αναγνωρίζεις ποιος και τι, στη μέση της κόλασης, δεν είναι κόλαση, κι αυτά κάνε να διαρκέσουν, δώσ’ τους χώρο».
Στην Ελλάδα ζούμε, δεν μπορείς να έχεις πολλές απαιτήσεις!
Και ένας κόμπος μου ανεβαίνει στο λαιμό, γιατί αυτή η διαβολεμένη φράση είναι μέρος της κόλασης που περιγράφει ο Καλβίνο και παρ’ όλα αυτά βγαίνει ξανά και ξανά από τα στόματα ανθρώπων που εκτιμώ. Αν, όμως, ο καθένας από μας ζούσε με βάση αυτή τη φράση, τότε ετούτη εδώ η χώρα δεν θα ‘κανε ούτε ένα βήμα μπροστά. Και εδώ που τα λέμε και το ένα που κάνει χάνει την αξία του γιατί έπονται δέκα βήματα πίσω. Αυτή η στάση ζωής είναι που μας καταρρακώνει σαν έθνος, αυτή η έλλειψη αυτογνωσίας, αυτός ο κομπλεξισμός που δεν μας επιτρέπει να κάνουμε υγιή αυτοκριτική και να αλλάξουμε, να βελτιωθούμε. Δεν είμαστε τέλειοι. Είμαστε ατελείς. Και δυστυχώς απ’ τους πιο ατελείς ανάμεσα στους Ευρωπαίους. Καιρός να το παραδεχτούμε. Γιατί όσο στην Ελλάδα δεν μπορούμε να έχουμε απαιτήσεις (από τους εαυτούς μας καταρχήν), τόσο εκείνη, και εμείς μαζί, θα βαδίζουμε προς τα πίσω.
Επαναλάβετε μετά από εμένα: «ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΕΧΤΩ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΩ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΑΘΩ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΩ ΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΤΙ, ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΛΑΣΗ, ΚΙ ΑΥΤΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΝΑ ΔΙΑΡΚΟΥΝ ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΑ ΝΑ ΔΙΝΩ ΧΩΡΟ!!!»
Και ο Ίταλο Καλβίνο μου έρχεται πάλι στο μυαλό:
«Η κόλαση των ζωντανών δεν είναι κάτι που θα υπάρξει. Αν υπάρχει μία, είναι αυτή που βρίσκεται ήδη εδώ, η κόλαση που κατοικούμε κάθε μέρα, που φτιάχνουμε με το να ζούμε μαζί. Δύο τρόποι υπάρχουν για να γλιτώσεις από το μαρτύριο της. Ο πρώτος είναι εύκολος σε πολλούς: δέξου την κόλαση και γίνε μέρος της έτσι που να μην τη βλέπεις πια. Ο δεύτερος είναι επικίνδυνος και απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση και γνώση: ψάξε και μάθε ν’ αναγνωρίζεις ποιος και τι, στη μέση της κόλασης, δεν είναι κόλαση, κι αυτά κάνε να διαρκέσουν, δώσ’ τους χώρο».
Στην Ελλάδα ζούμε, δεν μπορείς να έχεις πολλές απαιτήσεις!
Και ένας κόμπος μου ανεβαίνει στο λαιμό, γιατί αυτή η διαβολεμένη φράση είναι μέρος της κόλασης που περιγράφει ο Καλβίνο και παρ’ όλα αυτά βγαίνει ξανά και ξανά από τα στόματα ανθρώπων που εκτιμώ. Αν, όμως, ο καθένας από μας ζούσε με βάση αυτή τη φράση, τότε ετούτη εδώ η χώρα δεν θα ‘κανε ούτε ένα βήμα μπροστά. Και εδώ που τα λέμε και το ένα που κάνει χάνει την αξία του γιατί έπονται δέκα βήματα πίσω. Αυτή η στάση ζωής είναι που μας καταρρακώνει σαν έθνος, αυτή η έλλειψη αυτογνωσίας, αυτός ο κομπλεξισμός που δεν μας επιτρέπει να κάνουμε υγιή αυτοκριτική και να αλλάξουμε, να βελτιωθούμε. Δεν είμαστε τέλειοι. Είμαστε ατελείς. Και δυστυχώς απ’ τους πιο ατελείς ανάμεσα στους Ευρωπαίους. Καιρός να το παραδεχτούμε. Γιατί όσο στην Ελλάδα δεν μπορούμε να έχουμε απαιτήσεις (από τους εαυτούς μας καταρχήν), τόσο εκείνη, και εμείς μαζί, θα βαδίζουμε προς τα πίσω.
Επαναλάβετε μετά από εμένα: «ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΕΧΤΩ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΩ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΑΘΩ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΩ ΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΤΙ, ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΛΑΣΗ, ΚΙ ΑΥΤΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΝΑ ΔΙΑΡΚΟΥΝ ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΑ ΝΑ ΔΙΝΩ ΧΩΡΟ!!!»
