Ξέρεις τι γίνεται βρε Δυστροπόπιγγα...αυτά που ενδεχομένως κάποιος να ήθελε να πει σε ένα blog εγώ τα λέω στον εαυτό μου σε μια πρώτη φάση (και σε φίλους σε μια δεύτερη φάση), οπότε δεν έχω πάντα την ανάγκη να τα πω και σε τρίτους (σε μια τρίτη φάση). Πώς να στο πω...τα έχω ήδη ακούσει, οπότε δεν χρειάζεται να τα ξανά «ακούσω» βάζοντάς τα μπροστά μου σε μορφή λέξεων. Κατά τη γνώμη μου, τα posts μας ικανοποιούν κατά κύριο λόγο μια ψυχική μας ανάγκη να μιλήσουμε για τους εαυτούς μας και τελικά να ακούσουμε τους εαυτούς μας. Εγώ όμως τον εαυτό μου τον ακούω όλη την ώρα. Βλέπεις, όταν έχεις μεγαλώσει σαν μοναχοπαίδι που κατ’ ανάγκη πέρναγε ώρες ατελείωτες μόνο του στο σπίτι, τότε ενδέχεται ο εαυτός σου να έχει αποκτήσει μια δική του υπόσταση– να έχει γίνει ένας άλλος άνθρωπος. Όταν λοιπόν μιλάς στο εαυτό σου, είναι σαν να τον έχεις απέναντί σου. Εγώ πάντα μιλούσα στον εαυτό μου (δυνατά) σαν να ήταν άλλος άνθρωπος, γιατί ήθελα να νιώθω μια δεύτερη παρουσία στο σπίτι, οπότε μου έγινε συνήθειο και το κάνω ακόμα. Καμιά φορά σκέφτομαι πως όταν γεράσω, αν κάποια στιγμή τύχει και μου στρίψει, θα είμαι από εκείνες τις τρελές γριές που μιλούν στον αέρα μπροστά τους και οι περαστικοί τις κοιτάν περίεργα και γελάν.
Τώρα βέβαια, πέρα από αυτό, η αλήθεια είναι πως δεν έχω πάντα ενδιαφέροντα πράγματα να μοιραστώ με τους fellow bloggers μου. Ίσως να μην αισθάνομαι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και η ίδια αυτόν τον καιρό. Οπότε προτιμώ να κρατώ το στοματάκι μου κλειστό. Γενικά, όμως, μάλλον λακωνικός τύπος είμαι, ούτως ή άλλως, οπότε δεν λέω πολλά. Πάντως ούτε από αυτούς που τα κρατάν μέσα τους είμαι, οπότε όταν νιώσω την ανάγκη να μοιραστώ κάτι θα το γράψω. Λυπάμαι πάντως που δεν μπορώ να συνεισφέρω κάτι αυτόν τον καιρό. Αυτό δεν σημαίνει όμως πως δεν διαβάζω τα δικά σας blogs ανελλιπώς....
Φιλιά στους άλλους Λιλιπουπολίτες!!
